Zoals wij onze pappenheimers kennen, zo kennen de Italianen hun polli. Hun kippen.
Kortgeleden huurden we een auto in een wonderschone Italiaanse stad. Maar in het verhuurkantoor werd onze aandacht getrokken door een bordje met daarop een interessante tekst. Het ging over ‘verviezen’. Goed, dat woord bestond misschien nog niet in onze taal, maar bij dezen dan.
Wat bleek? Sommige huurders leveren hun auto’s zo ontstellend smerig in, dat aan de buitenkant krassen en deukjes niet meer zijn te zien. Expres dus. Sterker, soms gaat dat smerige zelfs gepaard met smeren. Modderstukadoren.
Dat bordje met tekst wilde de huurders alvast even laten weten dat de stuctruc bekend was. Vanachter zijn toetsenbord meldde de verhuurder terloops dat vooral Amerikanen modderartiesten zijn.
Aha, een goede gelegenheid eens te informeren welke nationaliteiten de auto’s het rommeligst retourneren, in het algemeen.
Op Nr.1: de Spanjaarden. Op de voet gevolgd door de Fransen, die echter onbedreigd aan kop bleken te gaan in een heel ander klassement. Dat van de meest antipathieke klanten.
Ook over de meest voorbeeldige huurders hoefde de verhuurder geen seconde na te denken: de Australiërs. Zo, dat hadden we niet direct gedacht. De legendarisch zuivere Zwitsers? Middenmoot. En wijzelf dan, de olandesi? In de kopgroep. Waarbij de man ons bezwoer dat we die positie niet te danken hadden aan het feit dat we nog moesten betalen.
Zou het waar zijn? Een Italiaan zal een klant niet gauw bruuskeren. In elk geval zaten we de Aussies niet op de hielen, anders had hij dat er wel bij gezegd.
Hoe zat het trouwens met de eigen, Italiaanse kippen? De verhuurder verhief één hand van zijn toetsenbord en wapperde wat.
