Aan terroristen is op deze site al eerder aandacht besteed. Zie: Held, martelaar of sukkel?
Degene die meent dat hij na een gruwelijke terreuractie in het paradijs zal belanden, is al bij voorbaat beroofd van heldendom. Als je denkt dat de dood beter zal zijn dan het leven, dan ben je pas dapper als je bij het leven blijft. En het vermoorden van ongewapende burgers heeft de grootsheid van het op jacht gaan in een kinderboerderij. Een bezigheid voor laffe losers.
Losers zijn vaak link. Vooral als ze de oorzaak ervan buiten zichzelf zoeken, of die daar nu te vinden is of niet. Er doemt daarbij een tweesprong op, met de keuze tussen Destructief of Constructief / Dood of Leven. In zoverre is de richting naar destructie en dood aantrekkelijk, omdat het de weg van de minste weerstand is. Leven en opbouwen is inspannend en iets van lange adem, meer geleidelijk. De destructieve route is eerder hevig en kort, wat veel (jonge) mensen aanspreekt.
Voor zover mogelijk moet de maatschappij alleen al daarom bij die cruciale keuze assisteren. En tijdig. Niet alleen door de dreiging van straf bij de afslag naar de donkere weg, maar ook door boven de andere het licht aan te doen. Zonder zicht op perspectief blijft de loser link.
Liefst moet de loser geen loser worden, niet in het minst door zich te hechten aan de maatschappij waarin hij leeft. Daarbij moet de wil wel van twee kanten komen.
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het aloude recept van ‘de knoet en de wortel‘ blijft actueel. Net als die inmiddels archaïsch klinkende waarschuwing:
‘Ledigheid is des duivels oorkussen‘.
Daar moet tegenwoordig zelfs een meer hedendaagse vertaling bij:
‘Nietsdoen = shit‘.
Positiever gesteld:
‘Werken werkt‘.
– Op het idee komen willekeurige mensen af te knallen is één ding. Het ook doen en ermee doorgaan is een tweede. Hoe lukt je dat? Gaat zoiets je ‘van nature’ goed af omdat je iemand bent die zo’n idee kan krijgen, of daarin anderen volgen wil? Of word je erbij geholpen door videogames en/of drugs?
– De zogenaamde Islamitische Staat, met al zijn theatrale gruwelijkheid, wil daarmee indruk maken. Maar gaandeweg merk ik dat het steeds meer op mij overkomt als belachelijk. Niet, uiteraard, dat er iets aan te lachen valt. Het is pas op zo’n moment dat je je realiseert dat als iemand het oordeel ‘belachelijk’ uitspreekt er zelfs geen glimlach te bespeuren valt.
– Aanslagen zoals die in Parijs wekken in sommige kringen in het Midden-Oosten een vorm van leedvermaak. In de trant van ‘Nu voelen jullie eens iets van wat wij doormaken, iedere dag’.
Op zich zou dat een ‘positief’ bijeffect zijn, als het de harde anti-immigranten wat gevoel bij zou kunnen brengen. Maar ik vrees dat het zo niet werkt. Integendeel. De mensen mét gevoel hadden dat toch al en de mensen zónder worden er nog kouder van.
– Ook eerder op deze site: 62. Charlie
