Na de wereldsensatie op het gebied van gravitatiegolven (zie de ©log van vorige week) bracht het leven de laatste dagen ontdekkingen op een meer huiselijk niveau.
We hadden namelijk besloten ons woninkje te laten stuken. Dat bleek een wereld op zich, waarvan ik geen enkel verstand had. Zelfs niet van de onnavolgbare schrijfwijzen ervan. Daarom stak ik mijn licht op bij een bevriende klusser. In Italië gaan klusjes zoals stucwerk in huis vrijwel standaard zonder rekening. Il Belpaese zou in één klap van de torenhoge nationale schuld zijn verlost als de zwarte economie wat witter werd. (Of als alle mensen die er tijdens het autorijden aan multi-tasking doen een passende boete kregen).
‘Maar als ik het mét rekening wil’, zo jammerde een Italiaanse loodgieter tegen mij, ‘dan heb ik geen werk meer’. Zijn probleem: de Italiaanse fiscus pikt het niet langer dat ze van Angelo’s geloodgieter vrijwel niets krijgen te zien.
En in het correcte Nederland? Ook de Nederlandse klusser liet per mail weten dat, hoe wit het stucwerk ook wordt, dit soort klusjes ‘normaal gesproken’ zwart gaat.
Alleen al daarom was de stukadoor die ik vond dus een vreemde witte eend in een overwegend zwarte bijt. Maar er was meer: zijn stucwerk was geen gewoon kluswerk, maar een optreden. Om de haverklap produceert Peter namelijk een gezongen soundbite, inclusief BTW. Een betere Toegevoegde Waarde is er niet. Repertoire: van André Hazes, via Frank Sinatra tot aan de Matthäus-Passion. Met een timbre dat zelfs de betonnen plafondplaten in trilling en de bovenbuurvrouw in vervoering bracht.
Maar er is nóg meer: Peter bleek namelijk stukadoor-zanger-mindfulnesstrainer te zijn.
‘Mindfulness? Wat is dat nou weer?!’ Klinkt verdacht modieus. Maar ja, als Peet het doet…
Goed, Peets klus is klaar en niet dat de leegte die hij achterlaat nu is vervangen door de rijkdom dat ik inmiddels weet wat ‘mindfulness’ betekent. Maar wel heb ik begrepen dat het bijvoorbeeld patiënten zou kunnen helpen hun lot te accepteren.
Dat kwam goed uit. Peter had ons namelijk ontraden te gaan slapen in een vers gestuukte kamer. Dus gingen we voor onze gezondheid naar een hotel, alwaar mijn vrouw haar been brak.
peterstravers02@hotmail.com
Intussen hadden De Zingende Stukadoor en ik in ons eigen huis minstens twee ontdekkingen gedaan. De tak van topsport die stuken heet, werd namelijk voorafgegaan door een aanzienlijk minder heroïsche bezigheid: behang afsteken. Iets waarvan Peter meende dat zelfs ik dat zou kunnen, als ik mijn best maar deed. Dat deed ik, en al stekende ontdekte ik waar nogal wat van de op deze site besproken visjes eigenlijk woonden. Terwijl de bekende wens ‘iemand achter het behang te willen plakken’ in werkelijkheid zou leiden tot een te weinig strak resultaat, bleken de visjes daar geheel onopgemerkt te verblijven, zolang ze maar niet teveel aten van hun bedekking.
Al afstekend werkten Peet en ik naar elkaar toe en kwamen elkaar tegen aan het einde. Bij wijze van climax ging dat gepaard met de meest verbluffende ontdekking van de week. Peter zag het het eerst. Onder zijn afsteekmes verscheen een tekening van een vrouwenhoofd. Pal boven de plek waaronder anders het onechtelijk ledikant pleegt te staan. En ook was het Peet die direct raadde hoe de tekening onder dat vrouwenhoofd verder ging. Althans, qua strekking. Mindful Pete can read dirty minds.
Terwijl hij naar beneden toe verder stak, onthulde hij steeds verder zijn gelijk. En ik, ik stond paf. Vlak boven waar al ruim een kwart eeuw onze hoofden op de kussens rusten bleek een scabreus ‘kunstwerk’ op de muur te staan. Al die tijd onontdekt, tot nu.
Na de verbluffing kwam lacherigheid, gevolgd door irritatie. De tekening voelde als een schending van de privacy. Bovendien was een kwart eeuw te jong voor deze platte kunst. Nee, dan Pompeï, dat stijf staat van de stoute afbeeldingen. Dat is zo lang geleden dat miljoenen zich komen vergapen aan ‘hoe die oude Romeinen het deden’. Maar de kans dat wij lange rijen voor de deur zouden krijgen om dik dokkend het ‘Mokumse Pompeï’ te kunnen zien, die kans was minimaal.
Kortom, na ont-dekken kwam be-dekken. Met stuc.
